Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/51

 — Tak — to włosy z warkocza mej narzeczonej.
 — Cha, cha, cha! Co za sentyment!
 — Przestań, Kamo!
 — A to dlaczego? Któż mi zabroni?
 — Proszę cię — dodałem łagodniej — nie mówmy teraz o tem. Dobrze?
 — Niecierpię jej! — szepnęła mściwie.
 Mimowoli zadrżałem.
 — Co robiłaś w chwili, gdy wchodziłem do tego pokoju? — zapytałem, by sprowadzić rozmowę na inny temat.
 — Czekałam na ciebie.
 — Patrzyłaś w głąb tej czary — rzekłem, zbliżając się do stołu, na którym w środku zakreślonego kredą koła stał szczerozłoty puhar — Co to za napój? Wino?
 — Woda. Czysta woda; tylko w stanie namagnetyzowania.
 — A te znaki tu, na obwodzie koła?
 — Symbole siedmiu planet. Ten tu, w kształcie kółka, z krzyżykiem u spodu — to znak Wenery; wskazuje, że w sferze jej wpływów ważniejszym jest moment zasobu sił życiowych niż warunki środowiska.
 — Na nim skupiłaś swą uwagę, gdy wchodziłem?
 — Nie. Ten moment operacyjny zaszedł znacznie wcześniej. Gdy wchodziłeś, wyglądałam już wyników na powierzchni wody; szukałam w niej wizerunku twej twarzy.
 Spojrzałem na nią przerażony.