Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/61

I w tym znaku zwyciężę czarne moce, które ktoś rozpętał wkoło mnie i ciebie... Dziś nie wiem jeszcze, kim jest ta kobieta i skąd przybywa — lecz że siły, które jej towarzyszą, są złe i występne, o tem już teraz nie wątpię... Zwyciężę — powtórzył z mocą — muszę zwyciężyć, chyba że......
 — Co?
 — Chyba że działalność moja na Ziemi przypadła na okres chwilowych uwstecznień....
 — Co w takim razie?
 — W takim razie — odpowiedział cicho — poniósłbym porażkę.
 — Ty i porażka! Czy to możliwe?
 — Dziękuję ci, Jerzy, za tę wiarę we mnie, lecz czasem zbyt trudno jest płynąć pod wodę; fala inwolucji wszechświatowej zatapia nieraz i najwyższe szczyty. Zresztą w podobnej walce można niekiedy odnieść pyrrhusowe zwycięstwo.
 — Jak to rozumiesz?
 — Zdarza się, że wyczerpany zapasami zwycięzca musi zejść z pola na czas dłuższy, może na całe wieki...
 — Mówisz do mnie rzeczy tak dziwne...
 I wpatrzyłem się zamyślony w tajemnicze znaki „pieczęci“...
 Po dłuższej chwili przerwałem milczenie pytaniem:
 — Co znaczą te dwa wplecione w siebie trójkąty ze znakiem T w pośrodku: jeden złoty, drugi srebrny?