Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/68

 — Prowadź, Kamo!
 I poszliśmy w mgłę polną ścieżyną. Przepojony wilgocią grunt oślizgiwał się pod nogami i przywierał do trzewików. Co krok chlupotały przedwiosenne bajury, powleczone delikatnym jak przędza pajęcza skrzepem. Po miedzach dumały szkielety zeszłorocznych ostów — żebracze resztki jesieni. Raz, na jakimś wydmuchu przesunął się wyolbrzymiony mgłą kontur konia orzącego przy pługu i rozwiał się w mrace...
 Po lewej, nad brzegiem urwiska zamajaczył dom — chata.
 — Jesteśmy na miejscu.
 Podeszliśmy gliniastem wydrożem pod próg. Było cicho i samotnie. Ze zbutwiałego okapu sączyły się łzy szronu, uderzały w szyby okienek nagie pręty leszczyny.
 Kama pchnęła przed siebie drzwi. Weszliśmy przez sień do izby na prawo. Była nieduża. kwadratowa, czysto wybielona. Jakiś stół, ława, dwa zydle i łóżko. We wnęce przy drzwiach, między ścianami mały, zgrabny Athanor — przedziwna minjatura tego, który ma Wierusz.
 W porozstawianych na płycie tyglach i retortach gotowało się; bulgotał war, pieniły się zielonym szumem dekokty, wybiegał przez brzegi naczyń kipiątek; w środku na kracie paleniska dymił parami brzuchaty sagan.
 Kama, zrzuciwszy futrzaną świtkę, ubrała się w szeroki, biały fartuch.
 — Musisz mi pomagać, Jur — obiecałeś.
 — Tak ci w tem do twarzy — odpowiedziałem, wodząc za nią zachwyconemi oczyma. — Wyglą-