Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/69

dasz na tle tego alchemicznego pieca jak nowożytna Canidia.
 — Nie traćmy czasu na porównania. Lepiej przeczytaj mi receptę na maść Baptysty Porty.
 I wskazała mi grubą, w skórę marrochino oprawną księgę na stole.
 — Co za biały kruk! — zauważyłem, biorąc dzieło z zainteresowaniem do ręki. — Obiecujący tytuł! „Magiae naturalis libri XX.“ Autor: Jan Baptysta Porta. Znany, stary demonolog!
 — Szukaj przepisu na maść czarownic!
 Przeszedłem uważnie okiem parę kartek.
 — Mam! Są dwa.
 — Przeczytaj pierwszy!
 — Weź: tłuszcz, tojad (aconitum), młode gałązki topoli, korzenie pokrzyku — mandragory, liście lulka czarnego i szaloną jagodę (solanum furiosum seu maniacum) — zmieszaj to wszystko razem z sadzami i zagotuj!
 — Dobrze. A drugi?
 — Recepta druga. — Weź: tłuszcz, pięciopalczatkę (pentaphyllum), szalej, czyli cień nocy, i korzeń dziędzierzawy — bieluna, znanego też pod nazwą datura stramonium, dodaj odwaru z pestek brzoskwini i parę kropel treści laurowej, tej dzielnej trucizny, której odrobina wpuszczona do ucha lub na język zabija jak piorun, i zagotuj to wszystko z jadem żmii, sokiem krzewu manjokowego i spermą rozgrzanych w okresie rui klaczy — potem odcedź i zanim ostygnie, dolej oliwy i trochę krwi nietoperza.
 — Wybieramy drugą. Jest dokładniejsza i budzi więcej zaufania.