Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/87

 — Sądzę — rzekł — że niema żadnych wątpliwości co do tego, kto jest sprawcą „wrzutów“ u Halszki.
 — Tak. Wszystkie poszlaki prowadzą w jedną stronę.
 — Musimy zatem działać i to natychmiast, dopóki trujący wicher, który płynie stamtąd, nie rozpęta się w orkan nie do opanowania.
 — Jestem na twoje rozkazy.
 — Czy pamiętasz resztki wody rozlanej przez Kamę z owej czary?
 — Naturalnie; zebrałeś ją wtedy do retorty i schowałeś w niszy Athanora.
 — Udało mi się nareszcie zbadać widmo astralne tej wody.
 — Więc woda ma tez swoje widmo astralne?
 — Jak każdy żywioł i każdy pierwiastek. Czy czytałeś Teofrasta Paracelsus’a „De ente astrorum“ i „Archidoxis magica?“
 — Nie. Słyszałem tylko o tym dziwnym człowieku. Uchodzi podobno wśród okultystów za powagę.
 — Jeden z najgłębszych magów w Europie, niesłusznie ośmieszony przez wiedzę oficjalną. Otóż wspomniane przeze mnie dzieła tego filozofa rozróżniają cztery rodzaje widm astralnych: Stannar lub Truphat, czyli widmo minerałów, które będąc łącznikiem między ich częścią materjalną a duszą, wywołuje krystalizację — widmo astralne kwiatów czyli Leffas t. j. siłę życiową rośliny, którą można drogą alchemiczną uwidocznić w rurce szklanej, wkońcu widmo zwierząt zwane Evestrum i dwojnika, czyli sobowtóra ludzkiego.