Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/97

nurem miejscu, jakich sześć metrów pod dnem rzeki?...
 Zbliżyłem się do Andrzeja i lekko dmuchnąłem mu między oczy. Obudził się i spojrzał przytomnie.
 — Odpocznij chwilę — rzekłem, przysuwając mu stołek.
 — Rzeczywiście potrzebuję odpoczynku — odpowiedział, siadając — Trochę mnie to za silnie wyczerpało. Gdzie jesteśmy?
 — Prawdopodobnie parę metrów pod korytem Druczy. Nie jesteśmy sami...
 — Jakto?
 — Mamy towarzysza.
 I puściłem snop czerwonego światła w kąt izby.
 — Jakiś uduszony rybak.
 Wierusz porwał się z miejsca ku zwłokom.
 — To jest człowiek, którego szukamy — zawołał, wlepiając w twarz leżącego swe głębokie, badawcze spojrzenie.
 — Niestety, człowiek ten nie żyje.
 — Mylisz się, Jerzy! On tylko śpi.
 — Żartujesz.
 I przyłożyłem ucho do piersi nędzarza.
 — To trup — oświadczyłem po chwili — Serce ani drgnie.
 — A jednak mimo wszystko utrzymuję, że człowiek ten nie umarł, lecz pogrążony jest od dłuższego już czasu, może od miesięcy, może nawet od lat w śnie podobnym do letargu.
 — Masz zamiar go o budzić?
 — Narazie nie leży to w mojej mocy.
 — Więc może go stąd wynieść?