Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/104

jutro w najbliższym komisarjacie policji, gdzie go złożę jako trofeum wojenne. No, zabieraj manatki i ruszaj!
 Admonicja w tonie na poły wesołym, na poły groźnym poskutkowała. Łazik klnąc i odgrażając się półgębkiem, odszedł ku ścieżkowej i wkrótce znikł wśród coraz bardziej gęstniejących mroków.
 Gniewosz zwrócił się z ukłonem do stojącej opodal, drżącej jeszcze od przerażenia panny.
 — Wybaczy pani tę trochę brutalną scenę, lecz nie umiałem znaleźć innego sposobu uwolnienia jej od tego natręta. Pozwoli pani, że się przedstawię: inżynier, Jan Gniewosz do usług.
 Podała mu rękę.
 — Dziękuję panu. Moje imię: Ludwika Krzemuska.
 — Muszę panią odprowadzić — nawet choćby wbrew jej woli. Ten apasz może jeszcze nie dał za wygraną.
 — Chętnie skorzystam z uprzejmości pana,
 Ruszyli w kierunku Wesołej. Rozbudzona walką fizyczną energja Gniewosza znalazła ujście w ożywionej rozmowie.
 — Że też właśnie dzisiaj wracała pani