Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/125

gment okrętowego mostku bujający wraz z nim na powierzchni oceanu.
 — Ktoś mnie przywiązał do barjery wyżki — pomyślał. — Prawdziwie niedźwiedzia przysługa.
 Peterson! — zawołał nagle, odtwarzając w pamięci ostatnie chwile statku.
 — Dzielny Peterson — powtórzył ciszej.
 — „Good morning“ inżynierze! — usłyszał tuż za sobą głos kapitana. — Jak się pan czujesz po całonocnej żegludze?
 Gniewosz nie wierzył uszom.
 — Mam halucynacje pod wpływem pragnienia i gorączki. Koniec już niedaleki — tłumaczył sobie, zasłaniając wolną ręką twarz przed okrutnemi pociskami słońca.
 — Czemuż nie raczysz odpowiedzieć na pytanie, kochany inżynierze? — usłyszał znów tuż obok wyraźny głos Petersona. Odwrócił się w pół ciała i spostrzegł w odległości jednego metra od siebie wystające z wody głowę i tors kapitana.
 — To pan, kapitanie Peterson? — zapytał, by upewnić się o realności obrazu.
 — Ależ tak, we własnej osobie — zapewnił towarzysz niedoli. — Jak się pan czujesz?