Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/136

dów na wschód i zachód od wielkiej, słonej rzeki.
 Na ustach Izany zarysował się odcień ironji. Zmierzył obdartych, wycieńczonych do ostateczności rozbitków lekceważącem spojrzeniem.
 — Na wdzięczność niczyją nie liczymy. Spełniamy tylko wolę króla Atalangi, który polecił zaprowadzić was do punhonua, czyli domu dla prześladowanych przez złośliwość losu. Rada starszych rozstrzygnie o reszcie.
 — A skąd pewność — zagadnął Peterson — że w sercu wielkiego króla nie kryje się wąż zdrady? Kto nam zaręczy bezpieczeństwo?
 Izana spochmurniał.
 — Atalanga stanąć ma niebawem przed obliczem najwyższego Atmy i zdać sprawę z ziemskiej wędrówki. Kłamstwo nie może przejść przez usta władcy. Widział was obu duchem wpierw, zanim stanęliście w kręgu naszych spojrzeń. Wiedzieliśmy od wczoraj, że przyjdziecie i dziś wyszliśmy wam na spotkanie. Bądź rozsądny, biały człowieku.
 Peterson spojrzał na Gniewosza.
 — Kpi, czy o drogę pyta? — zagadnął po angielsku.