Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/141

żonemi pod głowę rękami patrzył w wykrój okna, poprzez który zieleniała gąszcz świętego gaju. Wyczerpanie, egzotyzm środowiska i krajowców przez pewien czas podziałały na niego oszałamiająco. Przytępiły ostrze wspomnień, zagłuszyły świadomość wielkiej straty. Teraz przyszła reakcja. Rozwarła się czarna, zionąca bólem pustka. W zawrotnych jej kręgach zamierzchła na zawsze wizja ukochanej. Bezpowrotnie, nieodwołalnie. Zgasł po raz drugi miraż upojenia, zapadł się na wieki z trudem wzniesiony złoty dom szczęścia, Ludwiko! Ludwiko!
 — My old fellow! — obudził go do rzeczywistości głos kapitana. — Należy zastanowić się nad sytuacją.
 — Nie mogę.
 — Więc pozwól przynajmniej, że cię w tem wyręczę.
 — Słucham.
 — Otóż przedewszystkiem stwierdzam, że jesteśmy na wyspie duchów.
 Gniewosz podniósł leniwo głowę.
 — Wyspa nazywa się Itongo, a słowo to w jednem z narzeczy Oceanji oznacza ducha. Czyli: wyspa — duch.
 — Co dalej?
 — Według moich przypuszczeń wyspa ta