Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/144

 — I na mapach nawigacyjnych też jej niema.
 — Widocznie statki omijają te niegościnne strony.
 Kapitan zamyślił się.
 — A wie pan, co mnie tu na wstępie najbardziej zastanowiło? — zapytał po chwili.
 — Co takiego?
 — Język i wygląd fizyczny mieszkańców.
 Gniewosz okazał lekkie zainteresowanie.
 — Porozumiał się pan z nimi odrazu. Podziwiałem łatwość, z jaką to panu przyszło, kapitanie. Itonganie mówią jakiemś znanem panu dobrze, narzeczem.
 — Otóż właśnie nie, Charakterystyczną cechą ich mowy jest zdumiewający eklektyzm. Pomieszały się tu wszystkie języki Oceanji, ha! żeby tylko Oceanji! Czy uwierzysz pan, że zdołałem w ciągu tej pogawędki wyłowić w tym wyspiarskim volapuku parę wyrazów rdzennie indyjskich, a nawet tu i tam kilka dźwięków z melodyjnej mowy Hiszpanów? Język Itonganów jest najprzedziwniejszym stopem narzeczy Oceanji, czerwonoskórych mieszkańców Ameryki Południowej i licho wie, jakich jeszcze innych domieszek.