Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/150

obficie i słodko niech obrodzą nam role! Cukier, trzcina, ziemniaki, ryż, konopie j ient — Ojtalati, Wamuru! Wisznarwati! Tarmor!
 — Jak lubieżnie, miłośnie rozchylają się biodra i podnoszą ich brzuchy za ciężarem mężów stęsknione, godzinę zapłodu czujące — tak niech się zapłodnią niwy nasze, ugory ciężarem kłosów zboża, owocami drzew i gęstwą pożytecznych krzewów. Owies, jęczmień, bawełna, tytoń, kawa, banany i jabłoni kwiat! Ojtalita, Karumi! Wiwirada, Ejmar!
 — Oj kołysz się, bujaj, święta plonów huśtawko, pod nieba skłon, pod słońca kres! Im wyżej śmigniesz, im śmielszy zatoczysz krąg, tem wyżej strzelą źdźbła zboża, tem bujniej zlegnie pomiot ról. Ojtalita, Radumi! Fermagore, Wajor!
 Tempo huśtawek zwolniało. Jeszcze kilka wahnięć i stanęły. Dziewczęta okręciły znów biodra przepaskami i zeskoczyły w ramiona czterech wojowników, którzy wśród okrzyków unieśli je w tłum. Tylko Rumi ześliznęła się ze swej huśtawki bez niczyjej pomocy i otoczona gronem dziewic odeszła ku trybunie, gdzie zasiadła na poczesnem miejscu wśród starszych i kapłanów. Jeden z nich, Marankagua, chudy i żylasty, o chy-