Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/21

wał mi zdaleka drogę. Nie miałam innego wyjścia i zakołatałam do tych drzwi.
 — Jak w bajce — rzekł Krzepniewski, gdy zmęczona opowiadaniem zamilkła i wpatrywała się w ogień.
 — Pozwoli pan — podjęła po chwili, nie patrząc mu w oczy — że zachowam swe incognito. Niech panu wystarczy informacja, że jestem zamężną i że mi na imię Wanda.
 — Potrafię uszanować wolę pani.
 — Dziękuję.
 — Ale, ale! Byłbym kompletnie zapomniał, żeśmy dotychczas nie jedli kolacji. A jestem już porządnie głodny. Pozwoli pani, że ją przyjmę u siebie. Czem chata bogata, tem rada.
 Uśmiechnęła się.
 — Odkrył pan tu gdzie spiżarnię? Cudza własność — rzecz święta.
 — Proszę być o to spokojną. Jak mędrzec starożytny, wszystko swoje ze sobą noszę. Mam jeszcze zapasy w mojej myśliwskiej tajstrze. Podzielimy się niemi, jak przystało na towarzyszy niedoli. Mam też trochę wina w manierce.
 — Jak widzę, wyekwipował się pan należycie przed wyprawą.
 — A tak, wzięło się coś niecoś na wszelki wypadek.