Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/211

Marankagui nie widział jej ani razu. Teraz wydała mu się smuklejsza i jakby surowsza. Może miejsce dodawało powagi, może strój kapłanki prosty i pozbawiony ozdób niewieścich. Patrzyła spokojnie wielkiemi, słodkiemi oczyma sarny. Skłonił się przed nią nisko.
 — Księżniczko Rumi, jakżeś piękna w twej szacie surowej!
 — Pokłon ci, Czandauro — odpowiedziała. — Pokłon ci, królu mój i panie! Jakżem szczęśliwa, że wolno mi powitać cię tem imieniem.
 — Tobie je zawdzięczam, Rumi.
 — Mnie, Czandauro? żartujesz chyba z poddanki twojej?
 — Gdybyś nie ostrzegła mnie przed Marankaguą, nie stałbym dziś na tem miejscu i nie podziwiałbym twojej urody, księżniczko.
 Pokraśniała i spuściła oczy.
 — Schlebiasz mi, królu. Ostrzegłam cię za późno, życie zawdzięczasz tylko własnemu męstwu.
 Podniosła oczy i rzekła z entuzjazmem:
 — Biłeś się jak lew, Czandauro. Marankagua jest podłym zdrajcą, ale dzielnym wojownikiem. Mało kto sprostał mu w wal