Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/212

ce wręcz. A jednak wytrąciłeś mu nóż z ręki jak dziecku.
 — Obecność twoja Rumi, była mi bodźcem do męstwa. Nie chciałem w oczach twoich uchodzić za niedołęgę.
 — Cóż mogło tobie, królu, zależeć na tem, co myśli o tobie czerwonoskóra córa borów? Nie zwracałeś na mnie uwagi. Jestem dla ciebie jak kamień przydrożny.
 — Mylisz się, piękna dziewczyno — zaprzeczył żywo. — Uroda twoja zarzuciła mi na szyję niewidzialne lasso i niewoli ku sobie. Myślałem o tobie nieraz w ciągu tych dni trzydziestu.
 Cofnęła się przerażona żywością jego słów.
 — Nie wolno mi marzyć o szczęściu — odpowiedziała smutno. — Jestem kapłanką i muszę pozostać dziewicą.
 Zatrzymał ją, chwyciwszy za rękę.
 — Rumi! — mówił miękko, gładząc dłonią jej warkocze. — Rumi! Miłość łamie wszystkie przeszkody i nie da się odstraszyć nikomu. Czemu dziś nie wykwita szkarłatna róża w gaju włosów twoich?
 — Róża jest kwiatem krwi i namiętności. Nie przystoi kapłance.
 — A jednak owej nocy ustroiłaś nią głowę.