Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/22

 I zaczął rozkładać na oknie wiktuały.
 — Najfatalniejsza rzecz, że nie mamy stołu ani krzeseł.
 — Zdaje mi się, zauważyłem w sieni coś w rodzaju pieńka do rąbania polan.
 — Tak? To doskonale! Zaraz go tu przytoczymy.
 Wybiegł do sieni i przy odblasku ognia wsączającego się skąpą wiązanką promieni przez otwarte drzwi zaczął szukać w półmroku.
 — Jest! — zawołał tryumfalnie i wniósł do izby barczysty klocek dębowy. — Krzesłoby było. Może pani usiądzie?
 — A pan?
 — Mnie pozwoli pani rozłożyć się obozem u jej stóp.
 Przyniósł prowianty z okna i wyciągnął się na podłodze, opierając ramieniem o pień.
 — Proszę zająć się łaskawie podziałem środków żywności; tylko sprawiedliwie, bardzo proszę — dodał, spostrzegłszy, że co lepsze kąski przeznacza dla niego. — Mamy jeszcze w odwodzie puszkę sardynek. Zaraz otworzę.
 Przy pomocy klucza odwinął blaszaną przykrywkę.