Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/23

 — Trzeba to zapić winem.
 Podał jej pękatą, skórą obszytą manierkę z kubkiem wkręconym na szyjce.
 — Tokaj? — zapytała, nalewając ostrożnie.
 — Tak.
 — Wyborny! Odrazu czuje się dobrą, starą markę.
 — I dlatego wypiła pani tylko do połowy?
 — Połowę zostawiłam dla pana. Może się pan mnie brzydzi?
 Popatrzyła mu filuternie w oczy.
 Wychylił duszkiem resztę.
 — Będę znał myśli pani — przekomarzał się, patrząc w jej urodziwą twarz. — Tak przynajmniej mówią, gdy się pije z jednego kieliszka.
 Oddała mu spojrzenie.
 — A bardzo pan ich ciekaw?
 Chciał coś odpowiedzieć, gdy wstrzymała go gestem ręki.
 — Pst! Czy nic pan nie słyszał tam, w sieni?
 Powstał niechętnie i zaczął nadsłuchiwać.
 — Zdawało się pani — uspokoił ją po kilku sekundach. — To wiatr wałęsa się dookoła domu.