Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/24

 — Trzeba zaryglować na wszelki wypadek drzwi w sieniach.
 Włożył do ognia kawałek odłamanej gałęzi, zapalił i przyświecając nią sobie, wyszedł w kurytarz. Przy drzwiach nie było zasuwek, tylko zwykłe, mocno już nadgryzione przez rdzę zakrętki. Umocnił je we wlotach i zakręcił. Potem wrócił do izby.
 — Proszę być spokojną. Ani żywej duszy. Drzwi zakręciłem.
 Pani Wanda dorzuciła do ognia chróstu.
 — Ciekawa jestem, która też godzina. Musi być już późno, bo czuję ogromną senność.
 — Dwunasta minęła. Rozścielę pani moją kurtkę na podłodze; za poduszkę musi wystarczyć pani pęk gałęzi przykryty Jej świtką.
 — A pan?
 — Będę drzemał oparty o ten klocek i podtrzymywał ten znicz domowy.
 — Ładna perspektywa!
 — Cóż robić? Bywają gorsze sytuacje. Czyśmy nie młodzi?
 Ogarnął ją oczyma adoracji. Rozmowę przerwał tym razem wyraźny odgłos kroków. Ktoś chodził po sieni. Pani Wanda odruchowo chwyciła rękę Krzepniewskiego.
 — A teraz słyszał pan?