Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/242

wywiesili na wietnicy płat czerwonego sukna, na znak poddania się.
 — Niech żyje Czandaura, król wyspy Itongo! — wołali zwycięzcy.
 — Niech żyje! — podjęli okrzyk zwyciężeni.
 Lecz oczy wodzów i wojowników napróżno szukały tego, który był przedmiotem owacji. Odezwał się pomruk zaniepokojenia.
 — Gdzie król? Gdzie Czandaura?
 Atahualpa choć ranny i pobladły od utraty krwi wjechał koniem w tłum jeńców i klnąc po angielsku, krzyczał:
 — Gdzie król Czandaura, czarni hultaje? Każę was wyciąć do nogi, jeśli włos jeden spadnie mu z głowy!
 Aż uspokoił go Pomare, który objąwszy wpół chwiejącego się już na siodle, rzeki półgłosem:
 — Król poszedł uwolnić kapłankę Rumi.
 Jakoż niebawem z ulicy pomiędzy wigwamami nadjechał Czandaura na białym rumaku. Przed nim na siodle z zasłoniętą zielonym kwefem twarzą siedziała Rumi, za nim ponuro patrząc z podełba szedł pieszo wzięty na lasso Marankagua.
 Powitały ich entuzjastyczne okrzyki i szczęk włóczni uderzanych o tarcze.