Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/251

 Właśnie Itobi rozczesywała przyjaciółce jej długie, czarne włosy, gdy kotara wigwamu podniosła się i weszli dostojni goście. Rumi szybko zasłoniła twarz woalem. Huanaiko uśmiechnął się pobłażliwie.
 — Odsłoń twarz, Rumi. Do króla i arcykapłana możesz przemawiać z odkrytem obliczem.
 Usłuchała i odsłoniła twarz. Oczy jej smutne i łagodne jak u sarny spoczęły na Czandaurze.
 — Brak ci czego, Rumi? Nie czujesz się zmęczoną? — zapytał król.
 — Odpoczęłam do syta i nabrałam sił nowych w słońcu chwały waszego zwycięstwa. Może zechcecie pokrzepić się masą z roztartych orzechów ratta i kokosu zaprawioną mlekiem i przesączoną przez trzcinę cukrową?
 — Któżby odmówił, gdy zapraszają tak piękne usta, a dzień tak skwarny? — odpowiedział dwornie w imieniu towarzyszy Atahualpa i wyciągnął kubek ku Itobi.
 — Nalej mi, a szczerze, cudna dziewczyno!
 Itobi spłonęła jak kwiat waratahu i z malowanego w liście palmowe dzbana wsączyła mu do czarki płyn gęsty, wonny i słodki.
 Tymczasem król i Huanako zabawiali się