Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/26

na — nie mogę tu zostać sama ani na chwilę.
 — Więc może odbędziemy tę rewję we dwójkę — zaproponował, nadając słowom ton żartobliwy. — Proszę nie być dzieckiem; taka duża, piękna pani.
 — Owszem. Na to się zgadzam.
 I wyszedłszy w sień, uchwyciła się mocno jego ramienia.
 — Teraz mi raźniej.
 Obrzucił drzwi wchodowe i tylne, od ogrodu stożkiem elektrycznego światła.
 — Zakrętki na swojem miejscu — stwierdził. — Więc ptaszek jeszcze nie wyfrunął. Napewno znajdziemy go w jednej z izb nar przeciw.
 — Ma pan broń przy sobie? Może być potrzebna.
 Krzepniewski skierował spojrzenie na fuzję swoją w kącie sieni.
 — Nabita?
 — Oczywiście. Lecz wolę jej nie używać. Mam tu coś lepszego.
 Wskazał na kolbę rewolweru, wychylającą mu się z olstra u lewego boku.
 — Proszę mieć go na wszelki wypadek w pogotowiu.
 — Jak pani uważa — zgodził się i wziął broń do ręki. — A teraz naprzód!
 Otworzył drzwi wiodące do pierwszego