Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/27

pokoju po lewej i wszedł z ociągającą się kobietą.
 — Kto tu? — zapytał ponownie.
 Odpowiedział piekielny hałas w sąsiedniej izbie, światło latarki puszczone w obieg po ścianach i podłodze oświeciło puste wnętrze. Z wyciągniętym do strzału browningiem przeszedł Krzepniewski do drugiej izby. Lecz i tu nie zastał nikogo. Przez drzwi w głębi wydostali się z powrotem w sień. Drzwi z obu stron były zamknięte, jak przedtem, na zakrętki. Wtedy kobieta przytuliła się do mężczyzny drżąca i blada.
 — Tu coś straszy: To jakiś przeklęty dom. Uciekajmy stąd!
 Odezwał się przewlekły jęk jesiennego wichru i szum ulewy.
 — Dokąd? W tę zawieruchę? Musimy przenocować tu do rana.
 Milcząc, poddała się tej decyzji. Wrócili do „swojej“ izby. Krzepniewski dorzucił suchych gałęzi do ognia, który buchnął jasnym płomieniem i rozświecił znów zmroczone już wnętrze.
 — Może pani trochę odpocznie.
 Rozścielił na podłodze swą kurtkę.
 — Jest pani znużona przejściami tego dziwnego dla nas obojga dnia.