Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/29

pałkę, uczuł, jak chwyciła go nerwowo za ramię.
 Niech pan spojrzy na drzwi, na klucz.
 Krzepniewski popatrzył i zauważył, jak duży, tkwiący w zamku od strony wewnętrznej klucz powoli obrócił się od prawej ku lewej.
 — Wiatr, przeciąg, czy co u licha? — mruknął i powstawszy, próbował przeszkodzić dalszemu obrotowi.
 Lecz nie udało mu się. Jakaś moc silniejsza od niego przekręciła klucz o kąt pełny i z trzaskiem wrzuciła go w zamek.
 — Jesteśmy uwięzieni — szepnęła Wanda. — Dlaczego nie uciekliśmy z tego przeklętego miejsca?
 — Proszę się uspokoić. Przecież klucz tkwi w zamku po naszej stronie. Mogę drzwi w każdej chwili otworzyć.
 I próbował wprowadzić w czyn to, co powiedział. Lecz wszelkie wysiłki okazały się bezskutecznemi. Klucz ani drgnął. Więc chwycił za klamkę i chciał otworzyć drzwi przemocą. Nie dały się.
 — Głupio-śmieszna historja — rzekł zniechęcony i powrócił do p. Wandy. — W ostatecznym razie możemy wyjść przez okno. — Lecz co za sztubackie kawały!