Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/58

 — Zaraz się przekonamy — odpowiadał mu spokojnie Będziński.
 Jakoż po południu polecił Zbychoniowi kopać pod oknem prawej izby. Po paru uderzeniach rydlem wyrobnik natknął na szczątki spróchniałych już i rozsypujących się na proch kości. Zebrał je starannie i złożył w skrzynce przygotowanej już uprzednio przez doktora.
 — Musi być trupek dziecka, — rzekł, patrząc na kupkę wątłych, zżółkłych kosteczek. — Cieniutkie to i kruche jak u ptaszka.
 Małowiejski przestał uśmiechać się i z namarszczonemi brwiami spisywał „protokół wizji lokalnej“.
 Przeszli do wnętrza izby.
 — Proszę oderwać deski podłogi! — wydał Dolecenie Będziński. — Tu w samym środku.
 Zazgrzytały rdzawe gwoździe podważone przez siekierę, posypała się strupieszała troć desek i w dole z pod warstwy pyłów i kurzu zabielały dwa ludzkie szkielety.
 — Kobiety — stwierdził Przysłucki, wskazując na szerokie, charakterystyczne kości miednicowe. — Wszystko sprawdzone co do joty.
 Komisarz „zamknął“ protokół i podsunął