Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/76

 — Sławuniu moja najdroższa! — załkała cicho, ujmując w swe dłonie wyciągniętą ku sobie rękę córki.
 Z ust Gniewosza wypłynęła skarga. Fantom zawahał się, zmącił i zaczął szybko rozkładać się. Po chwili wsiąkł z powrotem w organizm śpiącego.
 — Co pani zrobiła najlepszego? — zgromił Będziński drżącą od wzruszenia matkę.
 — Czy pani nie wie o tem, że medjum może to ciężko odchorować.
 I zajął się gorliwie budzącym się już Jankiem.
 — Może go przenieść na sofkę do sąsiedniego pokoju? — zaproponowała wpatrzona z niepokojem w twarz Gniewosza pani Krystyna.
 Będziński przyznał jej rację.
 — Będzie to nawet rzeczą bardzo wskazaną. Przysłucki, pomóż mi z łaski swojej.
 Obaj lekarze lekko unieśli z krzesła półprzytomnego Janka i przy pomocy pani Krystyny, podtrzymującej mu głowę złożyli go na szeslongu w przyległej sypialni.
 Przestraszeni nieprzewidzianem zajściem goście cichaczem usunęli się. Tymczasem Gniewosz odzyskał przytomność.
 — Jak się czujesz? — badał go opiekun. — Nic nie boli?