Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/80

portretem męża zawieszonym na ścianie pod oknem.
 — Piękny mężczyzna — mówił zamyślony.
 — I szczęśliwy — dodał, patrząc jej głęboko w oczy.
 Uśmiechnęła się z goryczą.
 — Niech pan nie bluźni. Umarł tak młodo. Miał zaledwie trzydzieści lat. żyliśmy ze sobą tylko cztery miesiące.
 Gniewosz przystąpił do niej i ujął łagodnie jej ręce.
 — Biedna — powtórzył parę razy cicho. — Choroba?
 — Nieszczęśliwy wypadek. Umarł nagle przy budowie.
 Puścił jej ręce.
 — Dawno?
 — Dwadzieścia sześć lat temu.
 Znów spojrzał jej w twarz z serdecznem współczuciem.
 — Ile pani musiała przecierpieć! Taka młoda, dziecko prawie.
 — Tak. Wychodząc zamąż, miałam zaledwie 16 lat.
 Uśmiechnęła się smutno.
 — A dziś jestem już starą babą.
 Gniewosz żachnął się jak pod razem szpicruty.