Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/82

szcze wypić? — przerwała kłopotliwe milczenie i podeszła do kredensu.
 — Ten satyr wciąż tak samo się śmieje — usłyszała za sobą głos jego równy, senny, jakby nagle zautomatyzowany.
 Zadrżała i wypuściła z rąk butelkę. Brzękło szkło i szlachetny trunek rozlał się pomarańczowo-brunatną wstęgą po dywanie.
 — Co pan powiedział?
 — Ten satyr wciąż tak samo się śmieje — powtórzył jak automat wpatrzony w wizerunek greckiego półbożka na jednem ze skrzydeł kredensu.
 — Czy pan wie, co pan powiedział, panie Janku?
 Zapytał ją niemo oczyma.
 — Powtórzył pan dwukrotnie uwagę, którą zawsze robił mój mąż, ilekroć spojrzał na ten reljef. Słowo w słowo. Czy nie dziwne?
 Gniewosz ożywił się. Jakby odskoczył w nim zamknięty dotychczas zatrzask, odwinęła się skręcona sprężyna. Objął wnętrze rzewnem spojrzeniem.
 — Tak mi tu dobrze u pani, pani Krystyno, tak dobrze. Jak u siebie w domu. Jakgdybym tu mieszkał oddawna. Jakgdyby to był mój dom, nasz dom, pani Krystyno.