Ta strona została uwierzytelniona.
a serce me kruche się zwija,
jak wiór,
dotknięty płomieniem!
W tę noc i cóż zostaje? — prócz
tej rady nieodwołalnej:
«Ofeljo, idź do klasztoru!»
Strona:Stefan Napierski-Ziemia, siostra daleka.djvu/58
a serce me kruche się zwija,
jak wiór,
dotknięty płomieniem!
W tę noc i cóż zostaje? — prócz
tej rady nieodwołalnej:
«Ofeljo, idź do klasztoru!»