Strona:Stefan Napierski - Elegje.djvu/33

Adonis	Tak wołam ku wichurze Przez rozpęknięte drewno. Udręką się wynurzę, O, rzewna wierzbo!
Głowa	Gołębie zapomniały. Umilkły minerały, Przez sen, nieobudzony, Śpiewam, mrokiem złocony.
Menady	Ponad pochyłe trawy Chmury się czernią mienią, I pola i murawy Wczesną jesienią.