Strona:Swetoniusz - Żywot Nerona (tłum. Ejsmond).djvu/59

 Raz błagał Sporusa, by ten płakał i rozpaczał, to znów żądał, aby ktoś dał mu przykład, jak należy odebrać sobie życie.
 Żałował swej podłości. Wołał, iż żywot jego był bezwstydny i nikczemny. „To co teraz robię — nie jest godne Nerona. Trzeba coś postanowić w takiej chwili. Neronie! duch niechaj w ciebie wstąpi:“
 Wtem rozległ się tentent jeźdźców, którzy mieli rozkaz wziąć go żywcem. Usłyszał — i drżąc zadeklamował grecki wiersz:
 „Oto słyszę wielki tentent rumaków...“
 To powiedziawszy, wbił sobie sztylet w gardło.
 Sekretarz jego, Epaphroditas, dopomógł mu... Dyszał jeszcze, gdy zjawił się centurjon i chciał przewiązać ranę, jak gdyby przybył na ratunek. „Zapóźno... Oto wdzięczność...“ wycharczał Neron.
 Z temi słowy umarł. Oczy miał otwarte a tak straszne, iż nikt bez zgrozy nie mógł w nie spojrzeć. Ostatnią prośbą Nerona było, aby głowy jego nie oddać wrogom, lecz spalić ją. Zgodził się na to Icelus, wyzwoleniec Galby, świeżo uwolniony z więzienia, gdzie go wtrącono na wieść o powstaniu.