man do odkrywania spisków. Wykryto sprzysiężenie Pizona — i odtąd portret ów stał się jedynym bóstwem Nerona. Trzy razy na dzień obrazowi owemu składał ofiary. Pragnął, aby wierzono, iż zgaduje stąd przyszłość.
Na kilka miesięcy przed śmiercią począł badać wnętrzności ofiar i nigdy nie mógł wyciągnąć stąd dobrej wróżby.
LVII. Zginął w 32 roku życia, tegoż dnia, w którym kazał stracić Oktawję.
Radość powszechna była tak wielka, iż lud biegał ulicami miasta — nosząc na głowie czapkę wolności.
Lecz byli również obywatele, co długo jeszcze po śmierci Nerona chodzili kornie samotny grobowiec przybierać kwieciem wiosennem i letniem. I obnosili potem po trybunach posągi jego w purpurowych szatach oraz edykty, w których tak przemawiał, jak gdyby jeszcze był między swymi i jakby wkrótce miał się znów pojawić, mszcząc się okrutnie na nieprzyjaciołach.
Gdy Wologezjusz, król Partów, słał gońców, aby w senacie odnowić przymierze z narodem rzymskim, żądał aby czczono po wszystkie czasy wspomnienie Nerona.
Strona:Swetoniusz - Żywot Nerona (tłum. Ejsmond).djvu/63
Ta strona została uwierzytelniona.
