Strona:Symfonie Anielskie Jana Karola Dachnowskiego.djvu/26

Ta strona została uwierzytelniona.

Pódźmyż prędko z prawym sercem a nie mieszkajmy,

25

Syna tego i z Panienką dziś przywitajmy,
A prośmy ich oto,
Żeby sprośne błoto
Grzechu brzydkiego

Zgładzili bez strachu,

30

Przywiedli do gmachu
Nas niebieskiego.

Symfonia czternasta.

Z raju pięknego miasta
Wygnana jest niewiasta
Dla jabłka skuszonego ^[1],
Przez węża podanego.

Wędruj-że Ewo z raju,

5

Już cię tu dobrze znają,
Fora, Adamie, fora
Z tak rozkosznego dwora.

Wędrując Adam z raju,

Gdy stanął w ziemskim kraju,

10

Obejrzał ^[2] się po chwili,
Alić dalej, niż w mili.

W raju miał dość wszytkiego,
Na ziemi nic własnego,

Puste krainy orał,

15

Niestetyż ^[3] z płaczem wołał.