połowie[1]. Gdy Polska straciła linję górnego Popradu z Podolińcem, Gniazdem, Lubowlą i Pławcem, straż nad linją średniego Popradu spoczęła na Muszynie i Rytrze. Na linji górnego Dunajca, tak ważnej dla kierunku dróg, usadowiły się Czorsztyn, a dalej Wronin i Pieniny, u zwrotu rzeki ku wschodowi w obrębie drugiego mniej już ważnego kolana, Lemiesz, zaryglowywał zaś połączenie się tych linij Stary, a później Nowy Sącz. Dalej na północ osiadł Czchów u rozwidlenia się drogi ku północy i zachodowi, w stronę Krakowa. To były najważniejsze elementy systemu obronnego doliny Dunajca, stanowiącej przez całe średniowiecze główną drogę militarno-handlową, łączącą Polskę z Węgrami a przez nie i z całą południowo-wschodnią Europą, drogę, która stanowiła jeden z głównych dostępów do stolicy, Krakowa, i jedną z głównych arteryj jego rozwoju i bogactwa[2].
- ↑ Kd. Młp. II. 425.
- ↑ Uwaga: na dołączonej mapie przyjęto znaki na grody: czarny, okrągły punkt dla grodu, który nie pozostawił ruin, specjalny czarny znak na dochowane ruiny i czarny trójkącik dla oznaczenia szczytu, na którym kiedyś gród się znajdował. W okolicy St. Sącza znajdowały się trzy stanowiska grodziskowe: w Naszacowicach, w Podegrodziu — groble i Podegrodziu — zamczysko. Rr. Strzylawkę mylnie oznaczono na mapie jako Skrzylawkę.
