Ta strona została przepisana.
IX.
Góry i doliny tatarskiéj ziemicy,
Już zostały w tyle madjarów konnicy,
Weszli bowiem właśnie do włoskiego kraju,
I szli dalśj cieniem rozmarynów gaju.
Niewesoło było wśród węgrów obozu,
Członki im kostniały od wielkiego mrozu,
Wieczna bowiem zima trwa w włoskich krainach,
Twardy lód na górach, biały śnieg w dolinach.
Lecz nasz lud na wszystko radzić sobie zdolny,
Gdy ich mróz wskróś przejął, krew stężył wiatr polny,
To złazili z siodeł, zginali się w dwoje,
I brali dla ciepła na grzbiet konie swoje.
 |
|
