Strona:Szczęsny Morawski - Sądecczyzna za Jagiellonów.djvu/37

 — W dobrej wierze słowem naszej wielmożności obiecujemy wykupić, wypłacić i koniecznie uwolnić onego samego i wszelkich ludzi jego;
 — Straty też poniesione i konie w takich potrzebach i wojnie — rozumie się koronnej — zabite lub przez wrogi siłą zabrane, onemu Janowi i ludziom jego obiecujem wynagrodzić i zwrócić koniecznie.
 — Więc też i jeńce z nieprzyjaciół i spółzawodników naszych wspomnionych w bojach tych przez tegoż Jana i ludzi jego imane, na wszelki sposób nam mają być zachowani.
 — Wyraźnie sobie zaś zastrzegamy: aby tenże Jan i ludzie jego nie ważyli się z kimkolwiek wojny rozpoczynać, ani popierać ani spowodować.
 — Dla większej wiary niniejszemu świadectwu przytwierdzona pieczęć nasza.
 — Dan w Bieczu, w 3 dni po św. Nawrócenia Pawła (28 stycznia) 1376. (Rzyszczewski i Muczk. III.)
 Przywilej ten żywym świadkiem stosunków Ludwika z Spicymirowiczami. Krom ugody koszyckiej, dla ogółu szlachty tak znakomicie korzystnej, Jan Tarnowski wnuk Spicymirza ryttera, zastrzega sobie wynagrodzenie klęski wojennej, zwyczajem rytterów zachodu Małopolanie przeparli ugodę koszycką, przyczem pogórscy rytterowicze rej wodzili.
 Przywilej powyższy uczy: że między naczelnikami stał i on! Tarnowski. Naczelnictwa zbrojnej i bitnej szlachty wymagało doskonałości w rzemiośle wojennem; a wojowników dzielnych zawsze królowie cenić umieli, zwłaszcza powolnych sobie, jakim był Tarnowski.
 Lecz i to prawda: że Tarnowski dał przykład gorszący, wyłamując się z społeczności narodowej wojennej, jaką była szlachta — skoro sobie osobno kazał płacić za obowiązku wypełnienie. Wszakżeż w ugodzie koszyckiej wynagrodzenie szkód wojennych obiecane li tylko w wojnach po za obrębem Polski — obrona zaś ojczyzny miała być świętym obowiązkiem!....
 Data przywileju tego jest w Bieczu 1376. Jeżeli nie jest mylną, toćby Ludwik w onczas t. j. 28 stycznia przybył do Biecza, do czego powodu słusznego miał nie mało. W końcu stycznia na pograniczu Podbiesczadzia bywają mrożą 19 stopni