Strona:Szczypawka - Humorystyczne listy z terenu wojny.djvu/23

 — Dzień dobry — powiadam, gdy kajzer podszedł bliżej ulicy.
 Wiluś stanął, szarpnął wąsa i spojrzawszy na mnie marsowo, huknął:
 — Was?
 — Dzień dobry! — powtórzyłem.
 — Zien dopry?... Was ist das: zien dopry? — krzyknął groźnie.
 — No, dzień dobry, to jest dzień dobry, a po niemiecku zdaje mi się, że “Gut Morgen”, czy coś w tym rodzaju — odrzekłem z uśmiechem.
 — Sprechen Sie Deutsch? — zapytał kajzer.
 — Pod psem. Ciężko mi, jak kobiecie przy porodzie. Po polsku idzie mi za to gładko.
 Oh, ja, ja!... — zawołał kajzer, rozpogodziwszy zachmurzone oblicze. Wy, Herr — Polak? Ja też troche mówicz po polska... Ja kocha polak — mocno — fest kocha!... Ja się uczy polska mowa...
 — Oho! — zawołałem zdziwiony — a to odkąd dostał pan takiej nagłej i niespodzianej miłości do Polaków?
 — Ja już tawno... tawno kochał polak... Ja, mein lieber Herr, Herr...
 — Szczypawka — podpowiedziałem — redaktor Bicza Bożego.
 — S... Sz... Stzypawka? — powtórzył Wilhelm, nadłamawszy sobie troszkę języka — redaktor jaki Blatt?
 — Bicza Bożego.