Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/114

tej piwnicy, wydobył z pod żupana niewielką latarkę i świeczkę w niej umieszczoną zapalił. Gasząc pochodnię, z którą dotąd szedł, odezwał się:
 — Strasznie pryska i parzy pochodnia, wolę latarkę.
 — Ale ta świeczka prędko się wypali — zauważył Kazik.
 — Mam ich ze sobą cały tuzin, wystarczą aż nadto.
 To rzekłszy, podniósł do góry latarkę i rozglądając się po piwnicy, rzekł:
 — Widzi mi się, że jesteśmy pod boczną furtą i tym korytarzem na lewo, będziemy szli pod ulicą Dunaj.
 — O, rety! rety! — jęknął Maciek — pod Dunajem, to ci dopiero!
 Tymczasem pan Rafałowicz postąpił parę kroków i nagle coś pisnęło przeraźliwie pod jego nogami i jakiś cień ruchliwy przebiegł po ziemi, a zaraz też na wszystkie strony po murach i sklepieniu kręcić się, piszczeć i biegać zaczęły roje jakichś istot, których dobrze rozpoznać nie można było z powodu migotliwego blasku pochodni. Jakieś tylko czarne plamy, ruchliwe nadzwyczajnie i piszczące szkaradnie, przemykały się szybko.
 Pan Rafałowicz odskoczył, trochę przerażony, i zawołał:
 — Wszelki duch Pana Boga chwali, a to co?