Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/156

 — To dobrze, skoro gada — szepnął pan Rafałowicz — zaraz mu dam mocnego wina węgierskiego, to się ocknie do reszty.
 To powiedziawszy, wydobył flaszę z winem, odkorkował i począł lać do gardła Maćka. Ten łykał, łykał, a gdy pan Rafałowicz odjął butlę, mruknął:
 — Jeszcze!
 — Oho! — rzekł pan Rafałowicz — tybyś, widzę, wszystko połknął — ale dał mu jeszcze pić.
 Maciek łykał znowu chciwie i byłby zapewne całą, co prawda niewielką, flaszkę połknął, gdyby pan Rafałowicz nie odjął mu jej od ust. Maciek westchnął, spojrzał żałośliwym wzrokiem na niknącą w kieszeni żupana pana Rafałowicza flaszę, obtarł usta, pogładził się ręką po piersiach, mlasnął językiem i rzekł:
 — Przednie!
 Roześmieli się na to wszyscy, a Kacper rzekł:
 — Skoro jesteś zdrów, to wstawaj. Bodaj cię, a toś nam strachu napędził!
 Maciek podniósł się leniwie, pomacał po głowie i rzekł:
 — Stłukłem sobie łeb szpetnie. Ale co to było?
 I nagłe przypominając sobie, zawołał:
 — Rety! ja śmierć widziałem... śmierć mię dusiła!