Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/187

 — Mości panie Żurawski, a co waćpan tu robisz?
 Za ścianą coś zaszeleściało, światło nagle zgasło i po chwilowem milczeniu ozwał się jakiś głos ponury, jakby z grobu się odzywający:
 — Wszelki duch Pana Boga chwali!
 — I ja go chwalę! — ozwał się pan Rafałowicz.
 — A kto mnie woła? — spytał znów głos.
 — Żali nie poznajesz mię waćpan? Rafałowicz... Mikołaj Rafałowicz.
 — Byćże to może, a coż waćpan tu robisz? jakeś się dostał? czego chcesz?
 — Długoby o tem gadać i przez ścianę źle. Nie możesz li waćpan nas tam wpuścić do siebie?
 — A jakże cię wpuszczę, skoro ja jestem więzień, skuty łańcuchami.
 — Więzień? a ktoż waćpana uwięził?
 — A któżby? wiadomo kto!
 Zapanowało chwilowe milczenie, podczas którego Maciek mruczał:
 — O, laboga, laboga, skuli go niecnoty łańcuchami!
 A pan Rafałowiez pytał dalej:
 — Czemużeś waćpan zgasił światło, możebyśmy co waćpanu pomogli.
 — Żali nic jesteś sam?
 — Nie, mam tu ze sobą trzech tęgich zuchów.
 — Hm! nie wolno mi z waćpanem gadać... mam to srodze zabronione... wszelako skądeś się