Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/25

żal, zaczął rozpaczliwie machać długiemi rękami, pociągać nosem i lamentować:
 — O laboga! laboga!
 — Stulże gębę do stu katów, czy chcesz, żeby cię Szwedy osmagały?
 — Nie chcę! — zawołał żywo Maciek, trwożliwie spoglądając dokoła.
 — Więc bądź cicho i chodź ze mną!
 — Dokąd?
 — Zobaczysz.
 Maciek swoim zwyczajem leniwie obejrzał się na szczątki kramiku i szlochając, spytał:
 — A to?
 Kazik chwilkę pomyślał i rzeki:
 — Masz racyę, szkoda tego tak zostawić. Masz tu gdzie koszyk?
 — Mam… tam! i wskazał na głąb kramiku.
 — Więc dawaj go, pozbieramy to wszystko i zabierzemy.
 Upłynęło dość czasu, nim Maciek się poruszył, dostał się do kramu i tam pośrodku mnóstwa rupieci, wydobył duży z wikliny koszyk. Kazik niecierpliwił się, nalegał, wołał:
 — A żywo! ruszajże się! cap jesteś, mazgaj i cebula zatracona!
 Maciek w milczeniu znosił te wymyślania, z obojętnością taką, jakby się one jego nie tyczyły, ale wcale żwawiej się nie ruszał.