Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/256

mienie? Wiadomo, że dyabły gdy chcą, to takie harce wyprawiają, że aż człek może ogłuchnąć. Ale na szatana najlepszem lekarstwem jest znak krzyża świętego.
 To rzekłszy, podniósł wolno rękę i żegnając się, mówił:
 — W Imię Ojca i Syna i Ducha świętego, zgiń, przepadnij maro!
 Kacperek tymczasem otrząsł się z tynku, przeżegnał się także i zbliżywszy się do pana Rafałowicza, rzekł:
 — Pójdę ja obaczyć, co się tam dzieje.
 — Jakto pójdziesz? dokąd pójdziesz?
 — Wyjrzę na ulicę, a może naszych zobaczę, to im powiem...
 — Gdzie ty tam naszych zobaczysz! z armat biją, to są jeszcze daleko.
 — Nie widzi mi się, bo przecież słychać głosy ludzkie.
 Pan Rafałowicz nadstawił uszów i w rzeczy samej, wrzawa tysiąca głosów ludzkich wyraźnie słyszeć się dawała. Pomyślał tedy chwilkę i rzekł:
 — Ano, idź obacz. Tylko strzeż się, by cię nie zabili.
 — Ha, cóż! — odrzekł Kacperek, nadziewając czapkę — jak zabiją, trudno. Raz kozie śmierć!
 To powiedziawszy, przeżegnał się i wybiegł z izby. Po jego wyjściu pan Rafałowicz zajął