Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/91

 Nie dokończył, bo w tej chwili na podwórku ukazała się cienka, chuda, wysoka postać Maćka. Był bez czapki i szczecinowate, czerwone jak u raka włosy, rozwichrzyły się szpetnie. Ubrany był w długą, ciężką bajową opończę, haniebnie poplamioną i podartą i pod nią coś dźwigał, a na plecach w prostej płachcie zgrzebnej, którą sobie na piersiach przewiązał, niósł duży toboł. Stanął, rozglądał się dokoła swemi maleńkiemi oczkami, czerwony od gorąca, spocony i brudny.
 — Maciek, bywaj! — zawołał Kazik.
 Poszedł do nich i rzekł:
 — O, laboga, laboga, a tom się zmachał! oj rety! rety!
 — Szczęśliwie się przedostałeś?
 — Szczęśliwie, jeno...
 — Cóż jeno?
 — Jednego Szweda przedziurawiłem.
 — Jakto przedziurawiłeś?
 — Ano tak!
 To rzekłszy wydobył z pod opończy długą, cienką nagą szpadę, na której czerniały ślady świeżej krwi i począł nią robić takie ruchy, jakby kogoś kłuł. Wszyscy zdumieni poczęli oglądać szpadę, a pan Rafałowicz, otworzywszy już drzwi do izdebki, rzekł:
 — Chodźmy tam mociumpanie, tam nam Maciek opowie co się stało, bo tu niebezpiecznie gadać.