Strona:Szwedzi w Warszawie.pdf/93

 — Skądże się tam Szwed wziął?
 — Kat go ta wie!
 — Cóż to za Szwed?
 — Rajtar pono, czy tam jak. Oj, rety, rety! jakiem się zmachał!
 — Ale gadajno po ludzku, bo to ważna sprawa. Szwed zabity w mieście... będzie śledztwo, wrzawa...
 — A nie w mieście, jeno za murem — odparł Maciek.
 — Za murem? — skądże Szwed wziął się za murem, kiedy bramy zamknięte?
 — A bom go zrzucił! oj, laboga, laboga! napiłbym się czego, bo mi w gardle zaschło.
 — Skądeś go zrzucił? z muru?
 — Nie, jeno z tej dziury.
 — A cóż to, ta dziura jest tak wysoko?
 — Będzie z dziesięć łokci, to hycel jak spadł na łeb, tak se ta coś popsował we wnętrzu i leżał jak baran. Hi! hi! hi!
 — Ale skądże on się wziął przy dziurze?
 — Czy ja wiem? przyszedł hycel, jakiem ja się chciał wydostać i gada coś do mnie po swojemu, a ja go bęc w pysk...
 — Jakto w gębę mu dałeś?
 — Nie w gębę, jeno w pysk — oj, reta, re...
 — I cóż? gadajże, mociumpanie, o tym Szwedzie!
 — Przecie gadam.