Strona:Szymon Tokarzewski - Bez paszportu.djvu/18

 Nie odchodzę od okna pogrążony w kontemplacyi krajobrazu.
 Daleko majaczą słomiane strzechy wioskowych chat i świeżo zorane rżyska i bory sosnowe.
 Tu i owdzie przebłyskują stawy i strumyki.
 Wszystko wesołe, rozsłonecznione, różowe.
 Pociąg skroś ściernisk leci.
 Mija od plantu odsunięte mendle snopów i niby żółte, baszty okrągłe — sterty świeżo z wiezionych zbóż.
 Chłonę w siebie każdy wiew powietrza.
 Każdy najdrobniejszy szczegół stęsknionem, rozkochanem spojrzeniem ogarniam i, schylając głowę, z pobożną adoracyą szepcę:
 — Witaj, ty moja ziemio, rodząca chleby, które pracowite rzesze żywią. Witaj!
 A gdy tak myśl moja w ekstazie powtarza: „Ave Patria!“, do przedziału wchodzi ktoś...
 Jako natręta wskraczającego w moje domeny, obrzucam nowego pasażera niechętnem spojrzeniem.
 Ach!... jestto oficer żandarmów.
 Młody, przystojny, blondyn jasny, wysmukły, tak rosły, że głową sięga sufitu wagonu, mimo porannego chłodu, jest tylko w mundurze; ma płaszcz niedbale zarzucony na lewem ramieniu, szabla z brzękiem wlecze się za nim... ruchem bardzo zmęczonego człowieka rzuca się na ławkę i papierosa zapala. Lecz zobaczywszy napis: „dla niepalących“ wciska papieros w popielniczkę i, doty-