Strona:Szymon Tokarzewski - Bez paszportu.djvu/67

 Rzeczywistość odsłania się przedemną, niby krajobraz, z którego opadły ciemności i mgły...
 Decyduję się opuścić Warszawę najpierwszym pociągiem, jaki odejdzie w kierunku Kostromy, i z drogi dopiero dać moim przyjaciołom wiadomość o moich obawach i przygodach.
 Jestem spokojniejszy, niżli wczoraj. Jestem zrezygnowany przyjąć mężnie wszelkie pociski, jakie los ma dla mnie w swoim kołczanie — jednak wychodząc z pokoju płochliwe spojrzenie zapuszczam w głąb hotelowego korytarza.
 Pusto...
 Wolnym, swobodnym krokiem zadowolonego z siebie safanduły ze wschodów schodzę — nagle...
 Po za sobą słyszę cicho, nieśmiało wymówione:
 — Pan Szymon Tokarzewski, z Halicza...
 — Oho! niema głupich! niedoczekanie twoje, abym się obejrzał, niedoczekanie, naiwny szpiclu! myślę i idę, ani przyśpieszając, ani zwalniając kroku.
 A głos tymczasem powtarza:
 — Pan Szymon Tokarzewski z Halicza.
 Na pierwszem piętrze ktoś zachodzi mi drogę z flanku...
 Anim drgnął, anim się zatrzymał...
 Aż tu czarno, żałobnie ubrana postać wyciąga ku mnie ręce, delikatnie ujmuje moje dłonie i słodki dźwięczny głosik pyta: