Strona:Szymon Tokarzewski - Bez paszportu.djvu/68

 — Czy pan mię naprawdę nie poznaje, czy też tylko poznać nie chce?...
 Pytająca osóbka odrzuca krepowy welon i ze zdumieniem widzę — znajomą z Halicza.
 — To pani, Anno Piotrowno, wołam, — pani w żałobie i po kim?
 — Po mamie, — odpowiada panienka i łzy tryskają jej z oczu.
 — Biedactwo! mówię ze szczerem współczuciem. Co pani porabiasz w Warszawie?... z kim przyjechałaś i poco?
 — Przyjechałam sama. Przyjechałam w celu znalezienia zarobkowej pracy. Ze śmiercią mamy, zarazem straciłam byt oparty na emeryturze. Pan zna przecież Halicz i wie, że tam trudnoby nawet marzyć o jakimkolwiek zarobku. W Warszawie, jak słyszałam, o lekcye rosyjskiego języka nietrudno. Ja skończyłam instytut w Moskwie, mam patent... Więc przyjechałam się starać o lekcye... W braku znajomych stanęłam w hotelu... Ja wczoraj wieczorem na werandzie u Loursa spostrzegłam już pana i, ucieszyłam się ogromnie. Ale pan był w licznem, wesołem towarzystwie, przeto nie śmiałam się zbliżyć...
 — I — przerywam gwałtownie — i dwa razy wyrzekłaś pani półgłosem: „pan Szymon Tokarzewski“. Czy tak?
 — Tak! tak właśnie.
 — Bodaj też panią Bóg kochał, napędziłaś mi kolosalnego strachu, no! — wybucham