Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/117

 Kompania Tagancewa wytłoczyła się z nim do przedsionka, a stamtąd przez dom, gdzie na nich już oddawna oczekiwało kilka tarantasów, zaprzężonych w ogniste rysaki...
 Wreszcie pojawił się Świetyłkin.
 Z wielką moją pociechą mój pryncypał był rozbawiony, ale nie pijany. Śmiał się i rzekł:
 — Słychać, że ten nasz „patryarcha tobolski” do dziś dnia fabrykuje pieniądze.
 Gospodarz złożył ręce pobożnie.
 — Boże mu dopomóż! — westchnął — to bojar...
 — Silence, monsieur! — gromkim głosem swojemu patronowi przerwała ostrożna mademoiselle.
 Nakoniec wyszliśmy ze Świetyłkinem.
 Ja nad wszystkie opisy znużony całonocnem asystowaniem pohulance w tej francuskiej restauracyi.
 Świtało.
 Pracowici Chińczycy wstają jednocześnie ze słońcem.
 To też zaraz przy wyjściu spotkaliśmy już z Minusińska powracającą arbę.
 Skinąłem.
 Dżoneriksze, żujący jakiś posiłek, zatrzymał się, uradowany perspektywą zarobku.
 Na migi spytałem go, czy chce odwieźć nas do miasta.