Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/149

 — Czemuż nie wezwaliście lekarza? — zapytał Karol.
 — Bo nie chciała „barysznia”, nie kazała, A czemu?... to ja nie mogę wiedzieć — odparł Achmetko.
 Ociągając się jeszcze, marudząc, biadając nad kłopotami i przykrościami, na które, jako właściciel hotelu, bywa zbyt często narażony, prowadził nas Tatar przez istny labirynt korytarzyków, zakamarków, krętych wschodków, wysokich progów, aż do bocznej przybudówki.
 Tu, wyprzedziwszy nas, zatrzymał się przed drzwiczkami w drewnianej ściance i, wskazując na nie, rzekł:
 — Tutaj!
 Bogdaszewski zapukał lekko...
 Zapukał mocniej powtórnie i, po raz trzeci...
 Żaden głos, żaden ruch, żaden szelest najlżejszy nie doleciał, z poza tych drzwi zamkniętych.
 — Może wyszła? — zapytał Achmetki.
 Ów potrząsnął głową przecząco.
 — Nie! powiedziałem wam przecie, ze chora jest, że nie wychodzi wcale, nie podnosi się z posłania.
 — Tembardziej musimy ją widzieć. Niema co wahać się, ani namyślać.
 — Naturalnie! idź ty, Karolu, na pierwszy ogień — rzekłem, jesteś ubrany jak cywilizowany Europejczyk, my zaś, w naszych katorżniczych