Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/150

kostyumach wyglądamy, niby brygandy, mogłoby się to chore biedactwo przestraszyć.
 — Racya! — przytaknęli koledzy.
 Bogdaszewski uchylił drzwi ostrożnie.
 Wszedł...
 Przymknął je za sobą równie ostrożnie.
 Zadziwiało nas, że nie słyszymy za temi drzwiami żadnego głosu...
 Niebawem Karol wypadł na korytarzyk...
 — Chodźcież! chodźcież! na miły Bóg — przyzywał nas skinieniem i głosem bardzo zmienionym.
 W izdebce, czyli właściwie, w niskiej mansardzie słabo oświetlonej okrągłem okienkiem, umieszczonem w dachu, na łóżku, zasłanem pościelą wykwintną, spoczywała kobieta.
 Była młodą.
 Jej długie, jasne warkocze zwieszały się, rozplecionemi i zwichrzonemi końcami dotykając podłogi.
 Poprzez lekką, jedwabną kołdrę widać było kontury wysokiej, szczupłej postaci.
 Młoda kobieta widocznie była bardzo ciężko chorą.
 O silnej gorączce świadczyła jej rozpalona głowa, nieruchomo spoczywająca na poduszkach; jej rozpłomienione oczy, pałająca twarz delikatna i przecudna, jej rozpalone rączki, które na purpurowem tle atłasu, wydawały się, jak rzeźby z alabastru.