Strona:Szymon Tokarzewski - Na Sybirze.djvu/48

ścieżyny, z miękkich mchów i z darni układać ławki, ze ściętych gałęzi robić szałasy, w których mieli odpoczywać myśliwi, altany, gdzie miały być zastawione sute posiłki.
 Trzeciego dnia po owej burzy, kiedyśmy z robót w lesie, brzegiem Irtyszu wracali do ostroga poprzedzający partye katorżników konwojowi, nagle przystanęli z okrzykiem:
 — Andronik Onoprienko!
 W głosie konwojowych dźwięczał żal i ogromny strach...
 Żegnając się wielokrotnie i bezładnie powtarzając słowa jakiejś modlitwy, cofali się wstecz, jakgdyby zastępowało im drogę jakieś widmowe zjawisko.
 Cała wataha katorżników przystanęła również...
 — Nu‘s! czego wy się zatrzymali?... czemu taki wrzask podnieśli? — dopytywał się dozorca.
 W odpowiedzi jeden z konwojowych spuścił rękę, wskazał na ziemię i drżącym głosem zawołał powtórnie.
 — Andronik Onoprienko!
 Na wilgotnym piasku leżał trup...
 Siny, odęty, z rozwartemi powiekami, leżał trup owego żołnierza, który przed trzema dniami z łodzi „Mon plaisir“ wskoczył w nurty Irtysza...
 Trafił na głębię i utonął.
 Nikt się o niego nie zatroszczył...